ကျွန်တော် ငယ်ငယ်က နွေရာသီ ကျောင်းပိတ်တဲ့အခါတိုင်း အဖေနဲ့ အမေက ကျွန်တော့်ကို အအားမထားပါ။ လူဆိုသည်က အားလျှင်ယားသော အမျိုးဖြစ်သည်။ မြန်မာစကား အားအားယားယားဆိုတာ အကြောင်းမဲ့ ပေါ်လာခြင်းတော့ မဟုတ်တန်ရာ။ အလုပ်များသောသူအတွက် အားလပ်ချိန်၊ အနားယူချိန်ဆိုတာ အလွန်လိုအပ်သော ကိစ္စဖြစ်သော်လည်း အမြဲတမ်း အားနေခြင်းကတော့ အနားယူခြင်းနှင့် မဆိုင်ပါ။ အား တာသည် နား တာနှင့် မတူပါ။ အား နေသောသူသည် လူကသာ အား နေသော်လည်း စိတ်ဆိုသည်က တစ်နေရာတည်းမှာ အငြိမ်နေချင်သည့်သဘော မရှိလေရကား ဟိုတွေးဒီတွေး အစုံတွေးလေသည်။ ထိုမှတပါး စိတ်သည် အငြိမ်မနေသည့်သဘောအပြင် မကောင်းမှု၌ မွေ့လျှော်သည့် သဘောပါ ရှိခြင်းကြောင့် အားနေသောသူသည် မကောင်းမှုသို့ ဦးတည်ရန် လမ်းများလေသည်။
မကောင်းမှုသို့ မရောက်သည် ရှိစေဦး..၊ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး ဟိုနားက နာသလို၊ ဒီနားက ကိုက်ခဲလာသလို ပြဿနာမရှိ ပြဿနာ ရှာတတ်ပါသေးသည်။ သူများကို ပြဿနာမရှာရလျှင် ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ပြဿနာရှာခြင်းကား အားနေခြင်း၏ ဒုက္ခဖြစ်လေတော့သည်။ အားယားနေသော စိတ်သည် ဤသို့သော သဘောရှိလေ၏။ ထို့ကြောင့် ကျွန်တော်၏ မိဘများသည် ကျွန်တော့်ကို မည်သည့်အခါမျှ အအား မထားကြကုန်။ ထိုမှ စ၍ ကျွန်တော်သည်လည်း အားနေလျှင် မနေတတ်သော ဆင်းရဲဇာတာ ပါလေတော့သတည်း။ အနည်းဆုံးတော့ သူများတွေ အိပ်စက်အနားယူချိန်၌ မအိပ်ဘဲ ဘလော့ဂ်ရေးနေတတ်လေသည်။ မအားသော်ငြား ရသည့်အချိန်ကို လု၍ ယားလေသည်တကား။
