ပြီးခဲ့သောအပိုင်း (၆) တွင် အဆုံးသတ်ခဲ့သော ...သို့သော်… ကပင် ပြန်စပါမည်။
သို့သော်….
မရိုးမသားဖမ်းစားမှုတွေ ဒင်းကြမ်းဖြစ်နေသောသူတို့ထဲမှ ပြန်ရုန်းထွက်ဖို့ရာပြောသလောက် မလွယ်ပါ။ ပြီးခဲ့သည့် တစ်လတာအတွင်းရခဲ့သော ဒေတာတွေက ဤကိစ္စသည် ဥပဒေကို လက်တစ်လုံးခြား စံနစ်တကျ လိမ်လည်နေသည်ကို ညွှန်ပြနေသည်။ လူတွေကိုအရှိန်အဝါတွေ အမျိုးမျိုးသုံးပြီးမရိုးသားမှုတွေကိုမမြင်နိုင် ဝေဝါးအောင် အမျိုးမျိုးဖန်တီးထားသော တကဲ့ပင့်ကူအိမ် (Network) တစ်ခုမှန်းကျနော် သိပြီဆိုသော်လည်း ကျနော့သူငယ်ချင်းလင်မယားက မမြင်နိုင်သေး။ အဲဒီအချိန်မှာ ပြောလို့လည်း လက်ခံမည် မဟုတ်မှန်း ကျနော်သိသည်။
သို့တည်းမဟုတ် မြင်လျှင်သိလျှင်တောင်မှ ဒေါ်လာတစ်သောင်းလေးထောင်တည်းဟူသော ချွေးနည်းစာကို ပြန်ရဖို့အရေး သူတို့ရနိုင်သ၍ ကြိုးစားသည်ကို နားလည်ပေးနိုင်ပါသည်။ မည်မျှ ပူပန်လိုက်မည်နည်း။ ကျနော့အတွက် ပြန်လည်ဆုတ်ခွာရေးမှာ အဟန့်အတားဖြစ်နေတာကလည်းသူတို့ လင်မယား၏ မျက်နှာတွေ ဖြစ်သည်။
MLM စံနစ်၏ အဆိုးရွားဆုံးနှင့် အယုတ်မာဆုံးဟု ကျနော်ယူဆသော အပိုင်းကလည်း မိတ်ဆွေများ၏ ခင်မင်မှုအပေါ် ဝင်ပြီး အမြတ်ထုတ်သည့်ကိစ္စဖြစ်သည်။ ဥပမာအားဖြင့် ကျနော်ယခု ကြုံတွေ့နေရသည့် အခြေအနေကို ခံစားကြည့်ပါ။
ကျနော့သူငယ်ချင်းလင်မယားသည် ကျနော့အပေါ် လိမ်လည်ဖို့ ကြံစည်နေခြင်း မဟုတ်ပါ။ သူတို့စိတ်ထဲတွင် တရားသဖြင့်လုပ်သော စီးပွားရေးတစ်ခုဟု ယုံကြည်နေမှာ သေချာသလောက် ဖြစ်ပါသည်။ မရိုးမသားကိစ္စများ ပါလာသည်ကို တွေ့သည့်အခါလည်း စီးပွားရေးလုပ်တယ်ဆိုတာ ဒီလောက်တော့ ရှိမှာပေါ့ဟုတွေးကောင်းတွေးနိုင်ပါသည်။ ဤကဲ့သို့ တွေးအောင်လည်း အခြေအနေတွေက တွန်းပို့ထားသည်ပဲ။
ပထမအချက်က ကိုယ့်ကိုယ်ကို တကဲ့ လူငယ်စီးပွားရေးသမားတစ်ယောက်အဖြစ် အထင်ရောက်စေအောင် ပုံဖေါ်ထားသည်။ အချိန်တိုနှင့် သူဋ္ဌေးဖြစ်မည်ဆိုသည့် ယုံကြည်ချက်ကိုထည့်ပေးထားသည်။ Sport type ကားများ၊ ဟိုတယ်ကြီးများနှင့် ဇိမ်ခံပစ္စည်းများကို မကြာခင် လက်လှမ်းမီတော့မည့် အရာများအဖြစ် ထင်အောင် ဖန်တီးထားသည်။ ဒီလိုတွေ ဖြစ်ဖို့ ဒီလောက်တော့ ရင်းရမှာပေါ့ဆိုသည့် အတွေးမျိုးနှင့် စိတ်ကူးလေးတယဉ်ယဉ် ဖြစ်အောင် ဖန်တီးပြထားသည်။ ကိုယ်လုပ်နေတာမှန်တယ်ဟုယုံကြည်စေဖို့ ပညာတတ်များ၊ Celebrities များ၊ ချမ်းသာသူများနှင့် ဖွဲ့စည်းပြထားသည်။
မဖြစ်နိုင်တာမရှိ၊ မဖြစ်သေးတာသာရှိသည်မှာမှန်သော်လည်း ဖြစ်အောင်လုပ်မည့် နည်းလမ်းသည် မှန်ကန်ဖို့ လိုပါသည်။ ဖြတ်လမ်းနည်းများသည် အန္တရာယ်များလှသည်ကိုသတိချပ်ရပါလိမ့်မည်။
သူတို့ထဲမှ မျက်နှာချိုချိုနှင့် ရိုးသားဟန်ရှိသောတစ်ယောက်ကို ကျနော် မျက်မှန်းတန်းမိအောင် အနည်းငယ် အားထုတ်လိုက်ပါသည်။ နောက်တော့ သူ့အိမ်အောက်က ကော်ဖီဆိုင်မှာ ချိန်းလိုက်ပါသည်။ အမှန်တော့ ကုမ္ပဏီစည်းကမ်းအရဆိုလျှင် ဒါမျိုးလုပ်လို့ မရပါ။
တစ်ယောက်ကခေါ်လာသောသူဆိုလျှင် နောက်တစ်ယောက်ကအမျိုးအရင်းပင် ဖြစ်လင့်ကစားခေါ်ခွင့်မရှိပါ။
သို့သော် မြန်မာအချင်းချင်းပေပဲ။ အဲဒီမှာသူနှင့်ကျနော် စကားတွေ ပြောကြသည်။ သူ့မျက်နှာသည် ကုမ္ပဏီပွဲများတွင် ရှင်းပြနေတုန်းကလို သွက်လက်မြူးကြွသောဟန် မဟုတ်တော့။ စိတ်ပျက်အားလျော့သော မျက်နှာနှင့် ဖြည်းဖြည်းချင်းရင်ဖွင့်ရှာပါသည်။
“အခုဘယ်နှစ်ယောက် ရပြီလဲ….”
“ပြောရရင်တော့ တစ်ယောက်မှ မရသေးပါဘူးဗျာ…”
“ဟမ်…. ဘယ်လောက် ကြာနေပြီလဲ….”
“၆ လ ပြည့်ခါနီးပြီ… အခုလာမဲ့ ၅ ရက်နေ့ဆို ၆ လ ပြည့်ပြီပေါ့ဗျာ…”
“ဟင်…. ဒါဆိုပိုက်ဆံတွေက တစ်ပြားမှ ပြန်မရသေးဘူးပေါ့…. သူတို့ပေးတဲ့ ပစ္စည်းတွေရော ပြန်ရောင်းလို့ မရဘူးလား…..”
“အင်း…. အဲလိုပဲပြောရမှာပဲ… ဒီဈေးနှုန်းတွေနဲ့ ပြန်ရောင်းလို့ ဘယ်သူကဝယ်မှာလဲဗျာ…. တကဲ့တကယ်မှာ Market ရဲ့ ၂၀% တောင် ရောင်းအားမရှိပါဘူးဗျာ…. အများအားဖြင့် သုံးတဲ့သူတွေဆိုတာလည်း ရှုဆေးလောက် ဝယ်ကြတာပါဗျာ… ဧည့်ခန်းထဲ အဲဒီအမွှေးဆီ ပုလင်းကြီး တင်ပြီး ပြထားရင်လည်း ကျနော်တို့ဆီကလူလို့သာ မှတ်ပေါ့ဗျာ… ဘာကြောင့်လည်း ဆိုတော့ တစ်သောင်းခွဲဖိုးကြီး ဝယ်ပြီး ဘယ်မှ ရောင်းစားမရတဲ့နောက်တော့ အိမ်မှာတင်ပြပြီး ကြွားရုံရှိတာပဲလေ…. ကြော်ငြာလိုလို ဘာလိုလိုပေါ့…. ကျနော့ ပိုက်ဆံကတော့ ဆုံးပြီလို့ ပြောရမလိုတောင် ဖြစ်နေပါပြီ…”
“စိတ်မကောင်းလိုက်တာဗျာ…. ကျနော်ကခင်ဗျားတို့ကို ဟိုမှာတွေ့ရင် ပြုံးလို့ပျော်လို့ဆိုတော့ အဆင်ပြေတယ် မှတ်နေတာ….”
သူက ဟက်ကနဲ တစ်ချက်ရယ်သည်။
“အဲဒီလိုမှ ပြုံးပျော်မနေရင် ကျနော် နောက်လူခေါ်လို့ ဘယ်ရတော့မလဲဗျာ….”
စိတ်ထဲက တွေးလိုက်မိသည်။
“အင်း… ဒါလည်းဟုတ်တာပဲ… လူခေါ်လို့ မရရင် ကိုယ်အရင်းလေးလည်းဘယ်ပြန်လာပါတော့မလဲလေ…”
သူတင်မဟုတ်၊ အားလုံးသောသူတို့ အပြုံးက ဒေါ်လာသောင်းလေးထောင်တန် အပြုံးမှန်းကျနော်ဆိုသည့် ငတုံးကခုမှ ရိပ်စားမိသည်။ သြော်…. ဒါကြောင့် ပျော်ရွှင်နေကြတာကိုး။ ခုတော့ ကျနော်သိပါပြီ။
တကယ်တော့ ကျနော့ကို သူပြောပြတာကလည်း ပြန်မရနိုင်တော့ဟု ယုံကြည်ရသလောက် ဖြစ်နေခြင်းကြောင့် တစ်ကြောင်း၊ ရင်ထဲက အောင့်ထားသမျှကို လွှတ်ချခြင်းလည်း တစ်ကြောင်း ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ ဤကိစ္စက ခံရလျှင်တောင် လူကြားထဲ မပြောဘဲ လျှိုထားပြီး အံကြိတ်ကာ တိတ်တိတ်လေး ခံမည့်သူက အများစုဖြစ်သည်။
အကြောင်းမှာ နောက်ထပ် ကိုယ်လို သားကောင်လောင်းလျာများ မရတော့လျှင် ကိုယ့်အရင်းလေး ဆုံးမည်ကတစ်ကြောင်း၊ လူတို့ရဲ့ သဘောကလည်း အခုလို အစအဆုံး တစ်ထိုင်တည်း ပြောလျှင်သာ ဒါက ဒီလို၊ ဟိုဟာက ဟိုလို နှင့် လိမ်ကွက်တွေကို အာဘောင်အာရင်းသန်သန်နှင့် ပြော၍ ကောင်းမည်ဖြစ်သော်လည်း တစ်ဆင့်ချင်း တကယ်ကြုံနေရသည့်သူအနေနှင့် အဲဒီလောက် ရိပ်မိဖို့ မလွယ်ကြောင်း ကိုယ်တိုင်ကြုံမှ သဘောပေါက်နိုင်ပါလိမ့်မည်။
နို့မဟုတ်ပါက ဖြစ်စဉ်အစအဆုံး တစ်ထိုင်တည်း နားထောင်ပြီး အ… တာကိုး…. နုံတာကိုး…. လောဘကြီးတာကိုး…. ငါတို့ကို ဒါမျိုးလာလုပ်လို့ ဘယ်ရမလဲ…. ဘယ်အချိန်တုန်းထဲက သိသင့်တာပေါ့….. ဘာပုညာပုနှင့် ခံရ၍ စိတ်မသက်သာရသည့်ကြားထဲ ပွားများပြစ်တင်ခြင်းနှင့် ကိုယ်ရည်သွေးခြင်းများကို ခံရဖွယ် များသည်ကြောင့် ခံရလည်း အံကြိတ်ကာ ဆက်ခံကြခြင်း ဖြစ်ချေသည် တမုံ့။
နောက်တစ်ဖန် အတည်ပြု၍ မရသော သတင်းတချို့ကိုလည်း ရှာရင်းဖွေရင်း မွှေရင်းနှောက်ရင်း သိလာရပါသည်။ ထိုင်ဝမ်အခြေစိုက် ဤကုမ္ပဏီသည် ဗီယင်နမ်တက္ကသိုလ်တစ်ခုမှ ပါမောက္ခနှင့် ကျောင်းသား အယောက် ၄၀ တို့ကို စပွန်ဆာပေးပြီး ဤစံနစ်ကို ဆောက်ခိုင်းသည်ဟု ဆိုပါသည်။ Brain Storming ဟု လူသိများသော ဆရာကျော်ဝင်းဘာသာပြန်သလို ပြောရလျှင် ဦးနှောက်မုန်တိုင်းဆင်လျှက် ပေါ်လာနိုင်သော မေးခွန်းများကို ဝိုင်းဝန်းထုတ်ကြပါသတဲ့။ ထို့နောက်မှ မည်သို့ ဖြေမည်ဆိုသည့် သင့်လျှော်ရာ အဖြေများကို ဝိုင်းဝန်းစဉ်းစား ပြင်ဆင်ကြပါသတဲ့။
အချဉ်မဟုတ်သော လူ ၄၀ ဝိုင်းဝန်း စဉ်းစားအဖြေရှာပြီး သေချာစွာပြင်ဆင်ထားသော မေးခွန်းနှင့် အဖြေများကို ဦးဆုံးသော Founder နှင့် Leader များက သေချာစွာ လေ့ကျင့်ပြီးမှ လုပ်ငန်းကို စတင်သည်ဟု ဆိုပါသည်။ ဆိုလိုသည်မှာ မည်သို့မေးလျှင် မည်သို့ဖြေမည်ဆိုသည့် အခြေခံမူများကို လူ ၄၀ မှ ထောင့်စေ့အောင် စဉ်းစားပြင်ဆင်ထားလေရာ သူတို့နှင့် ရင်ဆိုင်ရသော သူများမှာ လူ ၄၀ ခေါင်းနှင့် လူတစ်ယောက်ခေါင်း ယှဉ်ရသည့်သဘောဟု ဆိုနိုင်ပါသည်။
ပိုဆိုးသည်က အစတွင် ကျနော်ပြောခဲ့သလို မိတ်ဆွေများ၏ ခင်မင်မှုနှင့် ယုံကြည်မှုပေါ်တွင် ဤစံနစ်ကို တင်ပြီး Run လိုက်သောအခါ အများစု ဒန်တန့်တန် တွေ ဖြစ်ကုန်တာ မဆန်းတော့ပါ။ တကယ်လည်း Founder များနှင့် ထိပ်သီးများ ချမ်းသာကြမည်မှာလည်း မြေကြီးလက်ခတ်မလွဲပါ။ ထို့ကြောင့်ပင် ခံရသူများကိုလည်း ကျနော် အပြစ်မပြော။
ထားတော့။ အစက သို့သော်.. ကို ဒုတိယအကြိမ် ပြန်ဆက်လိုက်ဦးမည်။
ဤအသိုင်းအဝန်းမှ ပြန်ထွက်ဖို့ရာ နည်းလမ်းရှာရသည်။ အထွက်မတော်လျှင် မိတ်ဆွေအပေါင်းအသင်းကိုပါ ဆုံးရှုံးနိုင်ဖွယ်ရှိသည်။ ပိုဆိုးသည်က ဤသူငယ်ချင်း မိန်းကလေးသည် ကျနော့ကို ကူညီဖူးသော ကျေးဇူးရှိလေရကား ပို၍ပင် မျက်နှာပျက်ဖွယ်ရာ ရှိသည်မဟုတ်လော။ ဤဘာမဟုတ်သော ကိစ္စကြောင့် မိတ်ဆွေတွေ ဆုံးရှုံးရမည့်ကိစ္စကား မတန်မရာကိစ္စသာ ဖြစ်သည်ဟု ယူဆသည့်အလျှောက် သေသေသပ်သပ် ပြန်လည်ဆုတ်ခွါဖို့ နည်းလမ်းရှာရသည်။
ကံအားလျှော်စွာ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နှင့် တွေ့သည်။ သူ့အဖေက သင်္ဘောသား။ သူ့အဖေ သင်္ဘော စင်ကာပူကိုဝင်တော့ သူ့ကို အမေရိကန်ဒေါ်လာ တစ်သောင်းခွဲ ပေးသွားသည်။ ပေးသည့် ရည်ရွယ်ချက်က မြန်မာပြည်ရှိ သူ့အမေဆီကို ပို့ချင်ပို့၊ ကျောင်းတက်ချင်တက်၊ စီးပွားရေးတစ်ခု လုပ်ချင်လုပ် ဆိုပြီး ပေးသွားသည်တဲ့။ အနှီဆရာသမားကလည်း ပေါ့ပေါ့မဟုတ်။ ပေါ့ပေါ့မဟုတ်ဟု ဆိုခြင်းမှာ လေးသောကြောင့် ဖြစ်လေ၏။ အကြောင်းမူကား ဝတုတ် ဖြစ်သောကြောင့်ဖြစ်လေ၏။ ထိုမှတစ်ပါး မပေါ့သော နောက်တစ်ချက်ကား နောင်သောအခါ ထိုဒေါ်လာတစ်သောင်းခွဲလုံးကို အရက်သောက်၊ ဖဲရိုက်၊ ဖါချ၊ လောင်းကစားလုပ်လျှက် အကျိုးရှိရှိသုံးလိုက်သော အနာဂတ်၏ သားကောင်းရတနာတစ်ယောက်လည်း ဖြစ်ခြင်းကြောင့် ဖြစ်လေ၏။
သူနှင့် ဟိုလင်မယားလည်း ခင်မင်ရင်း ရှိကြပါသည်။ လောလောဆယ်တော့ သူ့ကို ပြောရသည်။
“ဘာမှ လုပ်ဖို့တော့ မဟုတ်ဘူး… ဗဟုသုတတော့ ရတာပေါ့… ငါနဲ့ လိုက်မလား…. Money Game ကစားတဲ့သူတွေကို ပြမလို့….”
“လိုက်မယ်လေ…. ငါ ဘာလုပ်ရမှာလဲ…. ပိုက်ဆံတော့ ရှိတယ်…”
“ငင့်… နေပါ…. မင်းပိုက်ဆံရှိတာ ငါတင်မဟုတ်ဘူး… ကျန်တဲ့သူတွေပါ သိတယ်… တရွရွ လုပ်မနေနဲ့… အခုလည်း မင်းမှာ ပိုက်ဆံရှိတာ သူတို့သိတယ်… ဒါပေမဲ့ ငါမပြောဘဲနဲ့ ပိုက်ဆံတစ်ပြားတစ်ချပ်တောင် မချမိစေနဲ့….”
“ဟေ… အေးပါ…”
ပြောထားမှ တန်ကာကျမည်။ ဟိုကျရင် အသိုင်းအဝိုင်းနဲ့ ဖိညှစ်လိုက်လို့ ရှိသမျှ ထွက်သွားရင် ကိုယ့်စနက် မကင်းသမို့ တစ်သက်လုံး စိတ်မကောင်းစရာတွေ ဖြစ်ကုန်မည်ကို စိုးရသည်။ ကျနော်က မိတ်ဆွေခေါ်လာသည်ဆိုတော့ အထက်လိုင်းဆရာကြီးက လေးနက်စွာဖြင့် မိန့်တော်မူလေ၏။
“ကျနော်တို့ဆီမှာ မန်ဘာမဖြစ်သေးဘဲ လူခေါ်လာခွင့် မရှိဘူးဗျ…..”
ကျနော့ကိုသာ အထူးအခွင့်အရေး ပေးသည့်သဘောနှင့် ခေါ်လာခွင့်ပြုသည် ဟူ၏။
ကျိန်းသေသည့် အချက်ကား ပါးစပ်က ဘာပြောပြော သကောင့်သားပါလာခြင်းကို သူတို့ သဘောကျလေ၏။ အကြောင်းမူကား ကျနော့ထံမှ စ တင်၍ အူကြောင်ကြောင် အင်တင်တင်စကားများ စထွက်လာပြီ ဖြစ်သောကြောင့် နောက်ထပ်ပစ်မှတ်တစ်ခု ဝင်လာခြင်းကို အဘယ်မှာလျှင် သဘောမကျ ရှိအံ့နည်း။ ကျနော့မှာလည်း အမေအဆင်မပြေလို့…. ဘာလို့… ဘာလို့နှင့် တကယ်ရှာတော့ ပိုက်ဆံအဆင်မပြေကြောင်း စကားလှအောင် အမျိုးမျိုးပြောရလေ၏။
တစ်ပတ်လောက် ကြာတော့ ဝတုတ်က ကျနော့ကို ပြောသည်။
“သူတို့က ငါ့ကို ဝင်ဖို့ ပြောနေတယ်ကွ…. ငါ လုပ်လိုက်ရမလား….”
“ဟေ… အေး…. နေနေ… ဟေ့ရောင်…. တစ်ပြားမှ သွားမချနဲ့နော်… ငါက မင်းကို တွေ့ဖူးစေချင်တာပဲ ရှိတာ…”
ကြိုပြောထား၍သာ တော်တော့သည်။ နောက်တစ်ရက်မှာပဲ အထက်ပုဂ္ဂိုလ်နှင့် သူငယ်ချင်းလင်မယားက ပြောလာသည်။
“ဝတုတ်ကတော့ ရင်းချင်နေပြီ... ဒါပေမဲ့ အစ်ကို ဝင်မယ်ဆိုရင် သူက အစ်ကို့အောက်ကို ရောက်ရမှာလေ… အခု အစ်ကိုက မန်ဘာမဟုတ်သေးတော့ ကျနော်တို့ ခေါ်လိုက်လို့လည်း မကောင်းဘူး…. အစ်ကိုဝင်တဲ့အခါ တစ်ယောက်နာသွားမှာစိုးလို့…. သူကလည်း အစ်ကိုက မီးစိမ်းပြဖို့ပဲ လိုတယ်တဲ့...”
“ခေါ်လို့ရရင် ခေါ်ပါ…. ရပါတယ်…. ဒီ ဝတုတ်တစ်ယောက် သွားရင် နောက် ဝတုတ် ၁၀ ယောက် ခေါ်လာလို့ ရပါတယ်….ကျနော်ကတော့ နောက်အဆင်ပြေတာနဲ့ ဝင်မှာပါ..” (လေကတော့ မလျှော့..) ဟု ပြောလိုက်သည်။
“သိတယ်… ယုံတယ်… အစ်ကို့ အပြောအဆိုကို ယုံတယ်…. ဒီအလုပ်က အစ်ကိုလုပ်ရင် ဖြစ်ကို ဖြစ်မှာ…” ............ ဆိုပဲ။
ဒါနဲ့ နည်းနည်းတော့ အထွန့်တက်လိုက်သည်။
“နင်တို့ ဒီကုမ္ပဏီနဲ့ ဒီအလုပ်ကို ယုံတယ် မို့လား……”
“ယုံတာပေါ့… အစ်ကိုရ..”
“ငါလုပ်ရင် ဖြစ်မယ်ဆိုတာလည်း ယုံတယ်မို့လား….”
“ဟာ… ယုံတာပေါ့…”
“ဒါဆို ငါ့ကို အဲဒီလိုတဲ့ပိုက်ဆံ ချေးပါလား….” လို့ ဆိုတော့….
မယုံမရှိပါနှင့် ပရိတ်သတ်ကြီးခင်ဗျာ။ တကယ်ချေးဖို့ လင်မယားတိုင်ပင်ကြပါသေးသည်။ နောက်တော့ ကျနော်ကပဲ အရူးကွက် နင်းပြီး လျှော်လိုက်ရပါသည်။
အချဉ်မဟုတ်သော လူ ၄၀ ဝိုင်းဝန်း စဉ်းစားအဖြေရှာပြီး သေချာစွာပြင်ဆင်ထားသော မေးခွန်းနှင့် အဖြေများကို ဦးဆုံးသော Founder နှင့် Leader များက သေချာစွာ လေ့ကျင့်ပြီးမှ လုပ်ငန်းကို စတင်သည်ဟု ဆိုပါသည်။ ဆိုလိုသည်မှာ မည်သို့မေးလျှင် မည်သို့ဖြေမည်ဆိုသည့် အခြေခံမူများကို လူ ၄၀ မှ ထောင့်စေ့အောင် စဉ်းစားပြင်ဆင်ထားလေရာ သူတို့နှင့် ရင်ဆိုင်ရသော သူများမှာ လူ ၄၀ ခေါင်းနှင့် လူတစ်ယောက်ခေါင်း ယှဉ်ရသည့်သဘောဟု ဆိုနိုင်ပါသည်။
ပိုဆိုးသည်က အစတွင် ကျနော်ပြောခဲ့သလို မိတ်ဆွေများ၏ ခင်မင်မှုနှင့် ယုံကြည်မှုပေါ်တွင် ဤစံနစ်ကို တင်ပြီး Run လိုက်သောအခါ အများစု ဒန်တန့်တန် တွေ ဖြစ်ကုန်တာ မဆန်းတော့ပါ။ တကယ်လည်း Founder များနှင့် ထိပ်သီးများ ချမ်းသာကြမည်မှာလည်း မြေကြီးလက်ခတ်မလွဲပါ။ ထို့ကြောင့်ပင် ခံရသူများကိုလည်း ကျနော် အပြစ်မပြော။
ထားတော့။ အစက သို့သော်.. ကို ဒုတိယအကြိမ် ပြန်ဆက်လိုက်ဦးမည်။
ဤအသိုင်းအဝန်းမှ ပြန်ထွက်ဖို့ရာ နည်းလမ်းရှာရသည်။ အထွက်မတော်လျှင် မိတ်ဆွေအပေါင်းအသင်းကိုပါ ဆုံးရှုံးနိုင်ဖွယ်ရှိသည်။ ပိုဆိုးသည်က ဤသူငယ်ချင်း မိန်းကလေးသည် ကျနော့ကို ကူညီဖူးသော ကျေးဇူးရှိလေရကား ပို၍ပင် မျက်နှာပျက်ဖွယ်ရာ ရှိသည်မဟုတ်လော။ ဤဘာမဟုတ်သော ကိစ္စကြောင့် မိတ်ဆွေတွေ ဆုံးရှုံးရမည့်ကိစ္စကား မတန်မရာကိစ္စသာ ဖြစ်သည်ဟု ယူဆသည့်အလျှောက် သေသေသပ်သပ် ပြန်လည်ဆုတ်ခွါဖို့ နည်းလမ်းရှာရသည်။
ကံအားလျှော်စွာ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နှင့် တွေ့သည်။ သူ့အဖေက သင်္ဘောသား။ သူ့အဖေ သင်္ဘော စင်ကာပူကိုဝင်တော့ သူ့ကို အမေရိကန်ဒေါ်လာ တစ်သောင်းခွဲ ပေးသွားသည်။ ပေးသည့် ရည်ရွယ်ချက်က မြန်မာပြည်ရှိ သူ့အမေဆီကို ပို့ချင်ပို့၊ ကျောင်းတက်ချင်တက်၊ စီးပွားရေးတစ်ခု လုပ်ချင်လုပ် ဆိုပြီး ပေးသွားသည်တဲ့။ အနှီဆရာသမားကလည်း ပေါ့ပေါ့မဟုတ်။ ပေါ့ပေါ့မဟုတ်ဟု ဆိုခြင်းမှာ လေးသောကြောင့် ဖြစ်လေ၏။ အကြောင်းမူကား ဝတုတ် ဖြစ်သောကြောင့်ဖြစ်လေ၏။ ထိုမှတစ်ပါး မပေါ့သော နောက်တစ်ချက်ကား နောင်သောအခါ ထိုဒေါ်လာတစ်သောင်းခွဲလုံးကို အရက်သောက်၊ ဖဲရိုက်၊ ဖါချ၊ လောင်းကစားလုပ်လျှက် အကျိုးရှိရှိသုံးလိုက်သော အနာဂတ်၏ သားကောင်းရတနာတစ်ယောက်လည်း ဖြစ်ခြင်းကြောင့် ဖြစ်လေ၏။
သူနှင့် ဟိုလင်မယားလည်း ခင်မင်ရင်း ရှိကြပါသည်။ လောလောဆယ်တော့ သူ့ကို ပြောရသည်။
“ဘာမှ လုပ်ဖို့တော့ မဟုတ်ဘူး… ဗဟုသုတတော့ ရတာပေါ့… ငါနဲ့ လိုက်မလား…. Money Game ကစားတဲ့သူတွေကို ပြမလို့….”
“လိုက်မယ်လေ…. ငါ ဘာလုပ်ရမှာလဲ…. ပိုက်ဆံတော့ ရှိတယ်…”
“ငင့်… နေပါ…. မင်းပိုက်ဆံရှိတာ ငါတင်မဟုတ်ဘူး… ကျန်တဲ့သူတွေပါ သိတယ်… တရွရွ လုပ်မနေနဲ့… အခုလည်း မင်းမှာ ပိုက်ဆံရှိတာ သူတို့သိတယ်… ဒါပေမဲ့ ငါမပြောဘဲနဲ့ ပိုက်ဆံတစ်ပြားတစ်ချပ်တောင် မချမိစေနဲ့….”
“ဟေ… အေးပါ…”
ပြောထားမှ တန်ကာကျမည်။ ဟိုကျရင် အသိုင်းအဝိုင်းနဲ့ ဖိညှစ်လိုက်လို့ ရှိသမျှ ထွက်သွားရင် ကိုယ့်စနက် မကင်းသမို့ တစ်သက်လုံး စိတ်မကောင်းစရာတွေ ဖြစ်ကုန်မည်ကို စိုးရသည်။ ကျနော်က မိတ်ဆွေခေါ်လာသည်ဆိုတော့ အထက်လိုင်းဆရာကြီးက လေးနက်စွာဖြင့် မိန့်တော်မူလေ၏။
“ကျနော်တို့ဆီမှာ မန်ဘာမဖြစ်သေးဘဲ လူခေါ်လာခွင့် မရှိဘူးဗျ…..”
ကျနော့ကိုသာ အထူးအခွင့်အရေး ပေးသည့်သဘောနှင့် ခေါ်လာခွင့်ပြုသည် ဟူ၏။
ကျိန်းသေသည့် အချက်ကား ပါးစပ်က ဘာပြောပြော သကောင့်သားပါလာခြင်းကို သူတို့ သဘောကျလေ၏။ အကြောင်းမူကား ကျနော့ထံမှ စ တင်၍ အူကြောင်ကြောင် အင်တင်တင်စကားများ စထွက်လာပြီ ဖြစ်သောကြောင့် နောက်ထပ်ပစ်မှတ်တစ်ခု ဝင်လာခြင်းကို အဘယ်မှာလျှင် သဘောမကျ ရှိအံ့နည်း။ ကျနော့မှာလည်း အမေအဆင်မပြေလို့…. ဘာလို့… ဘာလို့နှင့် တကယ်ရှာတော့ ပိုက်ဆံအဆင်မပြေကြောင်း စကားလှအောင် အမျိုးမျိုးပြောရလေ၏။
တစ်ပတ်လောက် ကြာတော့ ဝတုတ်က ကျနော့ကို ပြောသည်။
“သူတို့က ငါ့ကို ဝင်ဖို့ ပြောနေတယ်ကွ…. ငါ လုပ်လိုက်ရမလား….”
“ဟေ… အေး…. နေနေ… ဟေ့ရောင်…. တစ်ပြားမှ သွားမချနဲ့နော်… ငါက မင်းကို တွေ့ဖူးစေချင်တာပဲ ရှိတာ…”
ကြိုပြောထား၍သာ တော်တော့သည်။ နောက်တစ်ရက်မှာပဲ အထက်ပုဂ္ဂိုလ်နှင့် သူငယ်ချင်းလင်မယားက ပြောလာသည်။
“ဝတုတ်ကတော့ ရင်းချင်နေပြီ... ဒါပေမဲ့ အစ်ကို ဝင်မယ်ဆိုရင် သူက အစ်ကို့အောက်ကို ရောက်ရမှာလေ… အခု အစ်ကိုက မန်ဘာမဟုတ်သေးတော့ ကျနော်တို့ ခေါ်လိုက်လို့လည်း မကောင်းဘူး…. အစ်ကိုဝင်တဲ့အခါ တစ်ယောက်နာသွားမှာစိုးလို့…. သူကလည်း အစ်ကိုက မီးစိမ်းပြဖို့ပဲ လိုတယ်တဲ့...”
“ခေါ်လို့ရရင် ခေါ်ပါ…. ရပါတယ်…. ဒီ ဝတုတ်တစ်ယောက် သွားရင် နောက် ဝတုတ် ၁၀ ယောက် ခေါ်လာလို့ ရပါတယ်….ကျနော်ကတော့ နောက်အဆင်ပြေတာနဲ့ ဝင်မှာပါ..” (လေကတော့ မလျှော့..) ဟု ပြောလိုက်သည်။
“သိတယ်… ယုံတယ်… အစ်ကို့ အပြောအဆိုကို ယုံတယ်…. ဒီအလုပ်က အစ်ကိုလုပ်ရင် ဖြစ်ကို ဖြစ်မှာ…” ............ ဆိုပဲ။
ဒါနဲ့ နည်းနည်းတော့ အထွန့်တက်လိုက်သည်။
“နင်တို့ ဒီကုမ္ပဏီနဲ့ ဒီအလုပ်ကို ယုံတယ် မို့လား……”
“ယုံတာပေါ့… အစ်ကိုရ..”
“ငါလုပ်ရင် ဖြစ်မယ်ဆိုတာလည်း ယုံတယ်မို့လား….”
“ဟာ… ယုံတာပေါ့…”
“ဒါဆို ငါ့ကို အဲဒီလိုတဲ့ပိုက်ဆံ ချေးပါလား….” လို့ ဆိုတော့….
မယုံမရှိပါနှင့် ပရိတ်သတ်ကြီးခင်ဗျာ။ တကယ်ချေးဖို့ လင်မယားတိုင်ပင်ကြပါသေးသည်။ နောက်တော့ ကျနော်ကပဲ အရူးကွက် နင်းပြီး လျှော်လိုက်ရပါသည်။
အခုလည်း ဝတုတ်ကို ခေါ်လိုက်ပါဆိုတော့…
“ဟာ… အဲဒါဆိုရင်တော့ ကျေးဇူးပဲ… ကျနော်တို့ ခေါ်လိုက်မယ်နော်…” တဲ့။ ဝမ်းသာနေသော သူငယ်ချင်းလင်မယားကိုကြည့်ရင်း သံဝေဂလည်းရသည်။ စိတ်ထဲလည်း မကောင်း။
အထက်ပုဂ္ဂိုလ်ကိုတော့ Rich Dad, Poor Dad စာအုပ်တစ်အုပ် ဝယ်ပြီး လက်ဆောင်ပေးလိုက် ပါသေးသည်။ အဲဒီနောက်တော့ သူတို့ပွဲတွေကနေ ကျနော် အပြီးထွက်လိုက်ပါသည်။
ဝတုတ်လား။ ဘယ်နေလိမ့်မလဲ ခင်ဗျာ။ စော်နဲ့ ချိန်းထားလို့တို့၊ ကိစ္စရှိလို့တို့နှင့် အရူးကွက် ၂၀ လောက်ကို မထပ်ရအောင် သုံးပြီး လစ်သွားတာပေါ့ခင်ဗျ။
၂ ပတ်ခန့် ကြာသော်…… ဒန်တန့်တန်…
သူတို့လင်မယားနှင့် အထက်ပုဂ္ဂိုလ်မှ ဖုန်းဆက်လာပါသည်။
တစ်ယောက် ရှာပေးလျှင် ဒေါ်လာတစ်ထောင် ပေးပါ့မည်…တဲ့။
ကျနော့ သူငယ်ချင်းဘေးမှ အထက်ပုဂ္ဂိုလ်၏ ညွှန်ကြားချက်များကိုလည်း ဖုန်းထဲမှ ကြားနေရပါသည်။
“ပေးစရာ မလိုပါဘူးကွာ…. မင်းတို့ အဆင်ပြေရင် ပြီးတာပါပဲ… လူရှာလို့ ရရင် ပြောပါ့မယ်…” ဟု ပြောလိုက်ရသည်။
တိုက်ဆိုင်စွာပင် သူတို့လင်မယားနှင့်လည်း သိ၊ ကျနော်နှင့်လည်း သိသော နောက်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က ကျနော့ဆီကို ဖုန်းဆက်ပါသည်။
“သူတို့လင်မယားက အဲဒီကို ခေါ်နေတယ် အစ်ကိုရဲ့… အဲဒါ အခြေအနေ ဘယ်လိုရှိလဲ… လုပ်သင့် မလုပ်သင့် သိချင်လို့… KFC ကို လာခဲ့ပါလား…” ..တဲ့။
ကျနော် သိထားတာတွေ နည်းနည်းလောက် ပြောပြလိုက်ပါသည်။ ပြီးတော့ KFC ကို ကျနော်ကပဲ ကျွေးလိုက်ပါသည်။ ကိုယ့်စေတနာကို ကိုယ့်ဖါသာ သန့်ချင်၍ ဖြစ်ပါသည်။ တစ်ယောက် တစ်ထောင်ဆိုသော အဿပြာသည် တစ်လမှ လစာ $600 ကျော် ရသည့် ကျနော့အတွက် သုံးလောက်စွဲလောက်သော ပမာဏဖြစ်သော်လည်း ငွေကြေးကြောင့်သော်လည်းကောင်း ဘယ်လို အကြောင်းနှင့်မှ မိတ်ဆွေတွေကို ကျနော် ရောင်းမစားပါ။
နောက်တော့ သူတို့လင်မယားလည်း ဆက်မလုပ်နိုင်တော့ဘဲ ရပ်သွားပါသည်။ တစ်သောင်းလေးထောင် ရင်းနှီးပြီး အတွေ့အကြုံတစ်ခုတော့ ထိုက်ထိုက်တန်တန် ရသွားပုံ ပေါ်ပါသည်။ အလိမ်ခံရခြင်းသည် ရှက်စရာမဟုတ်ပါ။ သင်ခန်းစာ ဖြစ်ပါသည်။ အခြားသူများကို ဝေမျှခြင်းဖြင့် ကောင်းမှုတစ်ခု ပြုနိုင်ပါသည်။ ကျနော်နှင့် သူတို့လင်မယား ယခုတိုင် ခင်ခင်မင်မင် ရှိဆဲပါ။ နားထောင်သူများ ငါ့ကိုတော့ ဒါမျိုးလာလုပ်လို့ ဘာရမလဲ... ဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကို အထင်မကြီးစေလိုပါ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အထင်ကြီးခြင်းသည်လည်း အလိမ်ခံရခြင်း၏ အကြောင်းရင်းတစ်ခု ဖြစ်ပါသည်။
မမျှော်လင့်သော နောက်ဆက်တွဲများကိုတော့ အပိုင်း (၈) တွင် ဆက်လက် ဖေါ်ပြပါမည်ခင်ဗျား။
လူအချင်းချင်းလှည့်ပတ်ခြင်း ကင်းရှင်းကြပါစေ...။
(သရုပ်ဖေါ်ပုံများကို Google မှ ယူသည်။)
No comments:
Post a Comment